طرح های پژوهشی از سال 1400 تاکنون

• مقایسه میزان بیان ژنهای JAK1, JAK2 ,JAK3در بیماران رد سلولار و گیرندگان پایدار (stable)پیوند کلیه

1400-1402

مجری طرح: خانم دکتر سارا اسدی اصل 

چکیده: AMR یکی از موانع اصلی در موفقیت پیوند کلیه محسوب می‌شود. زیرمجموعه سلول T کمک‌کننده که نقش کلیدی در فعال‌سازی لنفوسیت‌های B و تولید آنتی‌بادی ایفا می‌کند، سلول Tfh است. بنابراین، این مطالعه با هدف مقایسه درصد سلول‌های Tfh و سطح سرمی اینترلوکین 21 (IL-21) - که عمدتاً توسط این سلول ترشح می‌شود - در بیماران مبتلا به AMR و گیرندگان پایدار پیوند طراحی شد. در این پژوهش، نمونه‌های خون محیطی از 30 بیمار مبتلا به AMR، 30 گیرنده پایدار پیوند کلیه و 10 فرد سالم همسان‌شده از نظر سن و جنسیت جمع‌آوری شد. درصد سلول‌های Tfh در گردش و سطح IL-21 به ترتیب با تکنیک‌های فلوسایتومتری و الایزا مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که نسبت سلول‌های cTfh در بین سلول‌های TCD4+ در گردش در بیماران AMR به طور قابل توجهی در مقایسه با سایر گروه‌ها افزایش یافته است (0.0001 > P). این نسبت در گیرندگان پایدار نیز در مقایسه با گروه کنترل سالم بالاتر بود (0.0001 > P). سطح سرمی IL-21 در بیماران AMR در مقایسه با گیرندگان پایدار (0.03 = P) و افراد سالم (0.02 = P) افزایش نشان داد. علاوه بر این، همبستگی منفی معناداری بین درصد cTfh و میزان فیلتراسیون گلومرولی تخمینی (eGFR) در بیماران پیوندی مشاهده شد (0.001 = P). همچنین سطح زیر منحنی (AUC) سلول‌های cTfh در تشخیص AMR برابر با 0.83 بود. نتیجه‌گیری می‌شود که در بیماران AMR، درصد سلول‌های cTfh و سطح IL-21 به طور معناداری افزایش می‌یابد. ارتباط معنادار بین درصد cTfh و eGFR، همراه با AUC 0.83، نشان‌دهنده پتانسیل این شاخص به عنوان یک نشانگر تشخیصی و پیش‌آگهی در AMR است.

لینک دسترسی به مقاله

 

• بررسی فراوانی سلولهای Tیاریگر فولیکولار در گردش و سطح سرمی IL-21در بیماران دچار رد حاد پیوند کلیه بواسطه آنتی بادی

سال 1402-1399

مجری طرح: خانم دکتر سارا اسدی اصل 

چکیده: پس‌زدگی کلیه با واسطه سلول‌های T (TCMR) یک عارضه پس از پیوند است که با نفوذ سلول‌های ایمنی به بافت و اختلال ناگهانی عملکرد گرافت مشخص می‌شود. برای توسعه روش‌های تشخیصی و درمانی مؤثر، درک مکانیسم‌های مولکولی دخیل در شروع و پیشرفت TCMR ضروری است. آنزیم‌های JAK کیناز  که در انتقال سیگنال سیتوکین‌های پیش‌التهابی نقش دارند، ممکن است در TCMR نقش داشته باشند. با توجه به توسعه اخیر مهارکننده‌های JAK، نقش این مولکول‌ها باید بررسی شود تا مشخص گردد که آیا می‌توانند اهداف بالقوه‌ای برای درمان TCMR باشند. این مطالعه با هدف مقایسه بیان نسبی ژن‌های JAK-1، JAK-2 و JAK-3 بین بیماران مبتلا به TCMR و گیرندگان پایدار پیوند طراحی شد. بیان این ژن‌ها در مونوسیت‌های خون محیطی 30 بیمار مبتلا به TCMR و 30 بیمار پایدار با استفاده از روش RT-PCR ارزیابی شد. نتایج نشان داد که بیان ژن JAK-1 در بیماران TCMR به طور معنی‌داری بالاتر از بیماران پایدار بود (0.02 = P-value). با این حال، بیان نسبی ژن‌های JAK-2 و JAK-3 بین دو گروه مشابه بود. علاوه بر این، همبستگی منفی بین بیان ژن‌های JAK-1 و JAK-3 و میزان فیلتراسیون گلومرولی تخمینی در جامعه مورد مطالعه مشاهده شد (به ترتیب 0.01 = P-value و 0.029 = P-value). نتیجه‌گیری می‌شود که بیان ژن JAK-1 در طول TCMR پیوند کلیه به طور معنی‌داری افزایش می‌یابد. بنابراین، مهار اختصاصی این مولکول توسط داروهای مهارکننده JAK ممکن است به عنوان یک گزینه درمانی برای TCMR در نظر گرفته شود.

لینک دسترسی به مقاله

 

• بررسی جمعیت سلولهای Th17 ,Treg و سطح سرمی سایتوکاینهای TGF-beta و IL-17 و INF-gamma در بیماران پیوند کبد

سال 1402-1400

مجری طرح: خانم دکتر سارا اسدی اصل 

چکیده: پایش ایمنی در گیرندگان پیوند، با بررسی زیرجمعیت‌های لنفوسیتی و سطوح سیتوکینی، برای پیشرفت پزشکی فردمحور در حوزه پیوند امری حیاتی است. این مطالعه با هدف ارزیابی سلول‌های T کمک‌کننده 1 و 2 در پس‌زدگی حاد پیوند کبد طراحی شده است. در این پژوهش 30 داوطلب پیوند کبد، قبل و شش ماه پس از پیوند در شرایط پایدار، و همچنین 15 گیرنده پیوند با پس‌زدگی حاد که از نظر سن و مدت زمان پیوند همسان‌سازی شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. فراوانی سلول‌های TCD4+CXCR3+IFN-γ (T کمک‌کننده 1) و TCD4+CCR4+IL-4+ (Th2) و همچنین سطوح سرمی IFN-γ و IL-10 به ترتیب با استفاده از فلوسایتومتری و الایزا ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که در گیرندگان پایدار، درصد سلول‌های Th1 و Th2 شش ماه پس از پیوند کاهش معناداری یافته بود (هر دو 0.0001 > p)، در حالی که نسبت Th1/Th2 قابل مقایسه باقی ماند. سطح سرمی IFN-γ نیز کاهش یافته بود. در مقابل، گروه دچار پس‌زدگی، نسبت سلول‌های Th1 و غلظت IFN-γ بالاتری در مقایسه با گیرندگان پایدار نشان دادند (به ترتیب 0.001 = P و 0.03 = P). سطح IL-10 در هر دو گروه کاهش جزئی داشت. در نتیجه، نسبت IFN-γ/IL-10 در طول پس‌زدگی حاد به طور معناداری افزایش یافت (0.0001 > p). فراوانی سلول‌های Th1 و سطوح IFN-γ همبستگی منفی با عملکرد گرافت داشتند. نتیجه‌گیری می‌شود که شش ماه پس از پیوند، در گیرندگان پایدار با کاهش درصد سلول‌های Th1 و Th2، تعادل Th1/Th2 حفظ می‌شود. نسبت IFN-γ/IL-10 در طول پس‌زدگی حاد به طور معناداری افزایش می‌یابد که نشان‌دهنده عدم تعادل ایمونولوژیک است. افزایش فراوانی Th1 و سطوح IFN-γ که با عملکرد گرافت ارتباط معکوس داشتند، بر نقش بالقوه آن‌ها در پویایی پس‌زدگی تأکید می‌کند.

لینک دسترسی به مقاله

 

• ارتباط بیان ژن‌های Programmed Cell Death 1 و Helios با پلی‌مورفیسم‌های تک‌نوکلئوتیدی rs872071A>G و rs12203592C>T فاکتور رونویسی تنظیمی اینترفرون ۴ در بیماران دچار پس‌زدگی کلیه با واسطه سلول T

مجری طرح:  آقای دکتر محمد حسین نیک نام ، خانم دکتر سارا اسدی اصل 

چکیده: پس‌زدگی حاد با واسطه سلول T در پیوند کلیه یک چالش جدی پس از پیوند است که نیاز به تجویز داروهای سرکوب‌گر ایمنی با دوز بالا و عوارض قابل توجه دارد. از این رو، هدف‌گیری اختصاصی پاسخ‌های سلول T ممکن است هم پیشگیری و هم درمان پس‌زدگی با واسطه سلول T را بهبود بخشد. یک کاندیدای بالقوه برای این منظور، فاکتور رونویسی تنظیمی اینترفرون 4 (IRF4) به دلیل نقش آن در تمایز و عملکرد سلول‌های T است. هدف ما ارزیابی فراوانی پلی‌مورفیسم‌های تک‌نوکلئوتیدی rs872071A>G و rs12203592C>T در ژن IRF4 و ارتباط این دو پلی‌مورفیسم با بیان ژن‌های Programmed cell death 1 (PD-1) و Helios در بیماران دچار پس‌زدگی با واسطه سلول T در مقایسه با گیرندگان پایدار بود. مواد و روش‌ها: ۶۰ گیرنده مبتلا به پس‌زدگی با واسطه سلول T و ۶۰ گیرنده پایدار همسان‌شده از نظر سن و جنسیت در این مطالعه شرکت کردند. دو پلی‌مورفیسم تک‌نوکلئوتیدی ژن IRF4 و همچنین بیان ژن‌های PD-1 و Helios در سلول‌های تک‌هسته‌ای خون محیطی با استفاده از روش Real-Time PCR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: بیان ژن PD-1 در بیماران دچار پس‌زدگی با واسطه سلول T در مقایسه با گیرندگان پایدار کاهش یافته بود (۰.۰۳ = P). فراوانی پلی‌مورفیسم‌های rs872071A>G و rs12203592C>T بین دو گروه تفاوت معناداری نشان نداد. وجود پلی‌مورفیسم rs12203592C>T با بیان ژن PD-1 همبستگی مستقیم داشت (۰.۰۴۹ = P) و مثبت بودن rs872071A>G با بیان ژن Helios همبستگی مستقیم نشان داد (۰.۰۸ = P) که نشان‌دهنده نقش مهاری IRF4 بر مولکول‌های PD-1 و Helios است. نتیجه‌گیری: بیان ژن PD-1 در بیماران دچار پس‌زدگی با واسطه سلول T در مقایسه با گیرندگان پایدار کمتر بود. پلی‌مورفیسم‌های با بیان کم IRF4 می‌توانند بیان ژن‌های downstream مولکول‌های ایمنی‌تنظیمی PD-1 و Helios را افزایش دهند. بنابراین، مهار اختصاصی IRF4 ممکن است القای تحمل در گرافت را تقویت کند.

لینک دسترسی به مقاله